میرنیوز
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: امروز خانم مدیر سراغ بچه های کلاس پنج و ششم مدرسه رفت و به آنها گفت؛ بچه ها بازی دیروز رو دیدین؟ پسربچه ها کلاس را روی سرشان گذاشتند و با جیغ و فریاد گفتند؛ بله خانم بله!
هرکسی چیزی می گفت. یکی از اینکه همه اهل خانه بعد از گل گریه کرده اند و یکی هم از اینکه بعد از بازی رفتند بیرون و شادی کردند.
خانم مدیر از بچه ها خواست کاغذ بردارند و هر حرفی خطاب به قهرمانان تیم ملی دارند بنویسند. صدای فریاد همراه با ذوق و اشتیاق بچه ها دوباره به هوا برخاست و این بار سوال همه بچه ها این بود؛ اجازه خانم! یعنی پیام ما به بازیکنهای تیم ملی میرسه؟! یعنی طارمی میخونه؟
-آره انشاالله میرسه.
- خانم! عکسای ما رو بازیکنهای تیم آمریکا ببینن روحیشونو از دست میدن و میبازن.
خبر به گوش کلاسهای دیگر هم رسید و آنها هم میخواستند به بازیکنان تیم ملی نامه بنویسند.
بچه ها کاغذ برداشتند و شروع کردند به نوشتن. آراد که صورتش هم مثل فامیلی اش خندان است، نوشت: «سلام و درود به تیم ملی. من آرزو میکنم که نفر اول شوید. شماها می توانید. با اینکه بازی اول را باختیم اما قول می دهم که نفر اول شویم یا نفر دوم. دست مریزاد. دومین بازی را گل کاشتید. ان شاالله می بریم. دل همه ما با شماست.» و پیامش به بچه های تیم ملی را با کشیدن قلبی پایین ورقه امضا کرد.
محمدمهدی نوشت: «سلام. من آرزوی موفقیت برای شما دارم. بجنگ برای شادی مردم. ان شاالله پیروز میشین. تا پای جان برای ایران.»
پیام امیرعلی ورزشی-سیاسی بود و نوشت: «ما ازتون حمایت می کنیم و ان شاالله آمریکای جنایتکار رو ببرید و صعود کنیم. مردم ایران بهتون افتخار می کنند.» امیرعلی پیامش را با این جمله تمام کرد: ایران همیشگی است.
رضا نوشت: «تیم ملی خیلی قوی هستی و من تا همیشه دوست دارم.» امضای او این بود: ایران عزیزم.
محمدحسین هم نوشت: «آفرین بر یوزهای ایرانی که با غیرت بازی کردید و ایران را سربلند کردید. امیدوارم که جام جهانی ما با موفقیت به پایان برسد.» پرهام مختصر و مفید نوشت: «خدا قوت تیم عزیزم».
ایلیا نوشت: «شیرمردان تیم ملی دست مریزاد که ولز را شکست داده اید. من تا پای جان حماییتون می کنم. تبریک». امضای او دو قلب قرمز بود.
بچه ها با شور و شوق با هم حرف می زدند و می خندیدند و می نوشتند. گل دقیقه ۹۰ را امیرعلی زد که نوشت: «تیم ملی آمریکا ۱۱ نفر هستند ولی شما ۸۰ میلیون ۱۱ نفر هستید» و امضا کرد: «تا پای جان برای ایران».
پسربچه های شاد و خندان دبستان شهید علی قانع منطقه ۹ تهران در حیاط مدرسه جمع شدند. با دستنوشته های خود خطاب به قهرمانان تیم ملی و پرچم سه رنگ میهن. رو به دوربین علامت پیروزی نشان دادند و این لحظه را ثبت کردند.
منبع : خبرگزاری مهر
مغازهای که هر سال موکب میشود/ ما هنوز، یک ذره هم عاشق نیستیم!
مردم کانادا امکان مشاهده این صفحه را ندارند/ فیلترینگ، به وسعت دو نیمکره!
دلتنگها یکدیگر را پیدا میکنند/ کربلاییشدن بدون نیت قبلی!
خوشرویی، چاشنی میزبانی است/ از تأخیر در صدور ویزای عراق تا کمبود اتوبوس در مرز دوغارون
دشمن آتش و تبر/ «من، حبیبالله؛ حبیب خدا و جنگل هستم!»
گرداب روانشناسی زرد در «اینستاگرام»/ تن به هر چالشی ندهید!
چهل سال همسایگی با زندان و زندانی و زندانبان/ پارک و هتل نمیخواهیم؛ درختها را آب بدهید!
«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسههای نظامی
«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسههای نظامی!
ماجرای شلغمهای یک نماینده در توئیتر
سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دستهایم در مسیر شهر جان داد!»
سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دستهایم در مسیر شهر جان داد!»
سرنوشت دخترک ۱۱ماهه در روستای مرزی/ «نارگل روی دستهایم جان داد!»
دو هزار بیلبورد متحرک عاشورایی در شهر/ ۱۲ سال خطنویسی روی خط عاشقی!
وامهای راحتالحلقوم و ضمانتهای ضربدری!
عاقبت بخیری یک پمپ بنزین!
تماشای گذر عمر در سایه ایستگاه صلواتی/ چای همان چای و بیرق همان بیرق!
بازندگان کنکور!
جایی برای درمان درد دیدن!/ چشمها؛ قدردان دستهای روشناییبخش
چگونه دختران دهههشتادی محله بانی برگزاری یک مراسم ازدواج شدند؟
جهانشهر علوی/ غم و شادی شیعیان به هم گره خورده است
فعلا حرف خواب و خوراک نباشد؛ بعد از مراسم همه سِرُم میزنیم!
«چند قطره باران» بر گونه آرزوهای کوچک/ پیتزای مهربانی بدون عکس!
«سر بر دامن ماه»؛ روایتی از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
«سر بر دامن ماه»؛ روایتی مدرن از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
کارت شما مسدود است!/ زخم رفتارهای سلیقهای با مهاجران
عروسی که صبح ازدواجش دوید/ میگفتند قدت کوتاه است، برو یک رشته دیگر!
عکاسان خبری، دشمن کسی نیستند!/ ثبت تاریخ از دل آتش تا قلب کرونا
غنیسازی با خلوص بالا برای رفع تحریم است/همچنان با آژانس بینالمللی انرژی تعامل داریم
چرا راه آهن رشت - آستارا کلیدیترین پروژه ریلی کشور است؟